Alleen verder blijkt lastiger dan je dacht.
De scheiding had rust moeten brengen. Het zou de eerste stap zijn in je nieuwe leven. Volgens de mensen om je heen zou je er "sterker" uitkomen. Maar waarom voelt het dan nog steeds niet zo?
Je bent echt niet de enige die het moeilijk vindt om na de scheiding je eigen leven op te pakken. Veel meer mensen dan je denkt, zitten vele jaren na de scheiding nog knel. Mensen die zelf geen scheiding hebben meegemaakt snappen het niet goed en zeggen dan al snel: 'Waarom kunnen die mensen niet gewoon normaal doen? Stap over je schaduw heen. Doe het voor de kinderen'. Alsof het zó gemakkelijk is.
Meestal wordt er te weinig tijd besteed aan het loskomen van de ander. Scheiden is een rouwproces. Vergelijkbaar met het rouwproces voor een overleden partner, maar dan lastiger. De ander loopt immers nog rond, maar maakt geen deel meer uit van jouw leven. Of toch wel? Je hebt nog wel contact met elkaar, ook al loopt dat meestal stroef. Maar je moet wel. De ander is immers wel heel belangrijk voor je kinderen. Dit is ingewikkeld zeg.
En alsof het nog niet ingewikkeld genoeg is, ben je nog veel meer verloren dan je partner, je maatje. Je gezin is veranderd. Je maakt niet meer 100% van de tijd je kinderen mee. Het voelt soms alsof je aan de zijlijn staat van het leven van je kinderen. Alsof een deel van je geamputeerd is. Dan is ook je toekomstbeeld compleet veranderd, je financiële situatie en waarschijnlijk ook je woonsituatie. Pfff zoveel veranderingen in 1 keer en dat moet je dan alleen kunnen handelen? Misschien leg je de lat voor jezelf wat te hoog?