Wat vertel je de kinderen?
Het is duidelijk. Ze gaan uit elkaar. Daar zijn ze het over eens. Maar wat moeten ze vertellen aan de kinderen? En hoe moet dat met hun vrienden, kennissen, familie, buren en de leerkrachten op school. Die hebben vast hun mening al klaar.
Zij merkt het nu al. Als zij iets tegen een van haar vriendinnen zegt, dan komt er al snel de reactie dat die vriendin het al had zien aankomen. Ze had hem immers gezien met iemand van de sportschool (wat niet waar is) en haar zag ze toch laatst geanimeerd met de zwemleraar van hun zoontje praten (wat ook nergens op slaat).
HUN VERHALEN ZIJN NIET HETZELFDE
Ze zitten voor mij. Verdrietig, boos, radeloos en vastberaden. De emoties wisselen elkaar vliegensvlug af. Hij is verdrietig, maar ook vastberaden. Het huwelijk, dat 15 jaar duurde, is over. En waarom? Tja er zijn zoveel redenen. Ze zijn uit elkaar gegroeid. En ja hij is verliefd op een ander. Maar een paar jaar geleden was zij ook verliefd geweest op een ander en dat had diepe wonden bij hem achtergelaten. Hij had haar alle ruimte gelaten om zich te kunnen ontwikkelen, cursussen te volgen en innerlijke verdieping te vinden. Nu beweert zij dat ze uit elkaar gegroeid zijn. Zij snapt niet dat hij zo lang zijn relatie met een ander voor haar verborgen heeft gehouden. Op zijn beurt was het juist dat feit – het feit dat zij nooit iets door had – voor hem een teken aan de wand. Als haar aandacht op hem gericht was geweest, had ze het toch wel door gehad. Zij heeft hem, al die avonden dat hij allerlei afspraken had, nooit gevraagd wat hij nou eigenlijk ging doen. Het interesseerde haar niets. En zo gaan de verwijten over en weer door.
HET GELIJK AAN JE KANT KRIJGEN
Heel herkenbaar in hun verhalen is het mechanisme waarbij ieder voor zich, zijn of haar eigen aandeel in het stuklopen van de relatie, verdedigt door te wijzen op wat de ander niet goed heeft gedaan. Ze voelen zich allebei slachtoffer en vinden de ander de zondebok. En zo zullen ze het verhaal van hun scheiding ook vertellen aan hun kinderen, familie, vrienden, kennissen en andere omstanders.
En deze omstanders hebben het allemaal wel zien aankomen, hebben altijd gedacht dat ze niet echt bij elkaar pasten of vinden de ander een schoft, een del of welke andere superlatieven dan ook. Onbewust helpen de omstanders bij het vormen van twee kampen. Ze versterken de rol van de zondebok maar ook de slachtofferrol van degene met wie ze op dat moment spreken. Dit doet men ter ondersteuning. Het slachtoffer krijgt gelijk en wordt getroost door vooral mee te gaan in het vingerwijzen naar de ander.
Als omstanders dit al doen, hoe zit het dan met de kinderen? Ook kinderen willen, de ouder die zich op dat moment slachtoffer voelt, troosten. En dat brengt kinderen in een spagaat. De kinderen voelen immers ook sympathie voor de andere ouder die als zondebok wordt neergezet.
EEN VERHAAL ZONDER SLACHTOFFERS
Het is daarom belangrijk dat de kinderen een eerlijk verhaal horen zonder slachtoffers of zondebokken. Om dit verhaal consequent te kunnen blijven vertellen moet het wel de waarheid zijn. Een waarheid zonder vingerwijzen. En dat is nog heel niet gemakkelijk. Beide ouders zullen erkenning willen voor hun verlies, verdiet en boosheid. Deze erkenning willen jullie niet vinden bij de kinderen of omstanders, maar bij elkaar.
Onder begeleiding van een mediator geven jullie erkenning aan elkaars emoties en elkaars waarheid zonder je eigen waarheid tekort te hoeven doen. Pas daarna kunnen jullie het scheidingsverhaal zo belichten dat jullie er beide niet als zondebok of slachtoffer uitkomen. Het verhaal wordt oordeelloos vanaf de zijlijn belicht en jullie worden beide getraind om dit verhaal consequent aan je kinderen en omstanders te vertellen. Niet om je eigen gelijk op te geven, maar om rust en harmonie te bieden aan je kinderen in deze roerige en moeilijke tijd.